Volvo, de kampioen van de breaks, waagt zich nu aan de SUV. Daarbij blijft het Scandinavische merk zijn veiligheidstroeven sterk uitspelen.
Geen transferbak, verstelbare luchtophanging, vergrendelbare differentiëlen of hulpsysteem voor afdalingen: Volvo doet deze “troeven” van de concurrentie af als «gadget» of toch minstens als «veel te weinig gebruikt hulpje». De Zweedse constructeur stelt er zijn eigen kwaliteiten tegenover, en die zijn veel sterker of toch in ieder geval nooit banaal, want ze behelzen altijd de veiligheid. Het rijplezier van een Volvo is in de eerste plaats het gevoel dat je in alle sereniteit onderweg bent, en het feit dat je niet meedoet aan de wedloop qua vermogen en cilinderinhoud. Dat je op die manier niet alle hippe automobilisten aanspreekt, spreekt voor zich. Dat adagio geldt voor de berlines en breaks van het merk, en wordt bevestigd door de XC90, die beschikt over eenzelfde, heel eenvoudige en (op sneeuw en ijzel) efficiënte AWD-vierwielaandrijving.Toch onderscheidt hij zich van zijn broers door een anders afgesteld DSTC, dat werd aangepast aan zijn grote koetswerkhoogte en zijn meergewicht. Volvo kon duidelijk niet de SUV-wereld binnenstappen zonder een aantal van zijn tekortkomingen recht te zetten.Vandaar de extra bescherming bij een koprol (het RSC, het ROPS met preventieve activering van de versterkte gordijnairbags) en bij een aanrijding met een gewone auto (verlaagde kreukelzone vooraan). Het is dan ook begrijpelijk dat de Amerikanen hem warm ontvingen. Net als de pers overigens, want hij werd zopas tot North American Truck Of The Year uitgeroepen.Tot schade van de liefhebbers van macho-terreinauto's: een uitgemolken concept dat onophoudelijk opnieuw werd uitgevonden voor auto's met het onderstel, de starre as en de stroomlijn van een vrachtwagen.Volvo plant een productie van 50.000 tot 60.000 stuks per jaar, of Europa nu mee op de kar springt of niet.