De Porsche 911 wordt nooit oud. Zijn jongste facelift brengt niet alleen dagrijlichten met zich mee, maar ook en vooral een rechtstreekse inspuiting en de PDK-versnellingsbak.
Hoe kan een sportwagen al 45 jaar onze adem doen stokken, terwijl hij vasthoudt aan bizarre architecturale principes - met de motor in achteroverhang – die hij als enige in stand houdt? Het antwoord is simpel: gewoon doordat hij niet de gemakkelijkste weg heeft gekozen en er desondanks in slaagt om zich op te werpen als referentie voor de meeste keuzes die hij heeft ge- maakt. En door telkens opnieuw die prin- cipes trouw te blijven die hem zoveel karakter geven, kortom, door alles wat de 911 zo uniek maakt. Daarbij heeft Porsche niet de gewoonte om ergens licht over te gaan, maar slooft het zich altijd uit om op een originele manier een domein volledig te leren beheersen, vaak tegen alle verwachtingen in.
Dat geldt bijvoorbeeld voor het altijd al verrassend lage benzineverbruik van zijn atmosferische boxers, hoewel dat soort van motoren (door de grote warmte-uitwisselende oppervlakken eigen aan krachtbronnen met horizontaal opgestelde cilinders) net de neiging heeft om veel te verbruiken. Voor Subaru, die andere bekende constructeur van boxermotoren, is dat nog altijd een struikelblok, en het Japanse merk heeft er zijn tanden al zo erg op stukgebeten dat het is overgegaan tot de ontwikkeling van een boxer-diesel, die het beter doet...