Met de 12C Spider laat McLaren zien dat een open supercar niet per se hoeft onder te doen voor zijn tegenhanger met vast dak. En in het geval van deze uiterst competente Brit wil dat wel wat zeggen...
Het raakpunt tussen die drie McLaren-modellen is de zoektocht naar een laag gewicht en een doorgedreven gebruik van koolstofvezel, een materiaal dat McLaren als eerste heeft gepromoot in eenzitters. Bij de 12C vinden we het terug voor de overlevingskooi, de zogenaamde MonoCell, die slechts 75 kilo weegt. De andere dragende elementen bestaan uit vervormbare langsbalken vooren achteraan van geëxtrudeerd of gegoten aluminium. Verder heeft McLaren nog twee technieken toegepast op de 12C die uit de F1 zijn gebannen omdat ze te veel voordeel gaven: de Brake Steer-functie (die het binnenste achterwiel afremt om het aansnijden van de bocht te vergemakkelijken) en de Airbrake (een achterspoiler die kan opklappen, van 32 tot 69 graden, om dienst te doen als luchtrem).
- Verbluffende prestaties en efficiëntie
- Aangenaaaandrijfgeheel en onderstel
- Ergonomie, rijhouding, binnenruimte
- Mooie materialen, gelikte afwerking
- Dagelijkse bruikbaarheid
- Feelgoodfactor
- Zicht schuin achteruit (dakstijlen)
- Erg dure opties (vooral koolstofvezel)
- Wat saaie look zonder koolstofvezelopties
- Voorbijgestreefde technische keuzes
- Moeilijk leesbaar gps-scherm met geopend dak
- Weerspiegelingen in voorruit