De Freelanderneemt de trekjes over van zijn trendy grote broer, de Range. Hij doet dat zo nauwgezet dat het lijkt alsof hij zijn wilde haren verliest. Het tegendeel is waar...
Een model dat in zijn segment zijn stempel op een tijdperk heeft gedrukt, is zonder meer tijdloos. En een facelift blijft in zo'n geval tot het minimum beperkt. Dat is zo voor de Freelander, die naast zijn nieuwe koplampen, waarmee hij de Range
nabootst, de liefhebbers van een dynamische rijstijl op de weg probeert te verleiden. Dat doet hij met behulp van een verlaagde kloon: de Sport-versie. Choquerend voor de puristen, die nog hun gading kunnen vinden bij de ophanging van de andere modellen: die blijft onaangeroerd en is nog steeds even competent in het terrein. En dan is er nog een jammerlijk
gemiste kans: om met de buik dichter over het asfalt te
schuren had de Sport een beetje meer motor kunnen gebruiken. Een ietwat sterkere Td4 had geen kwaad gekund. Zelfs al is de vermogenswedloop niet aan Land Rover besteed.