Jaguar heeft al vaker modellen gelanceerd waarvan gezegd werd dat ze van vitaal belang waren voor het voortbestaan van de constructeur. Met de XF is dat ook écht zo...
De kogel is door de kerk: Jaguar en Land Rover zijn sinds kort eigendom van het Indische Tata. Met andere woorden, een firma uit de vroegere kolonie heeft twee van de nog resterende kroonjuwelen van de Britse autoindustrie ingelijfd. Jaguar plooit zich terug op een exclusiever marktsegment, waarin de limousine XJ (en vooral zijn revolutionairder ogende opvolger), de XK Coupé en Cabriolet en de prestigeberline XF het mooie weer moeten maken. Als van de nieuwe XF, die toch de populairste Jaguar moet worden nadat de X-Type verdwijnt, 40.000 exemplaren aan de man kunnen worden gebracht, verdient de constructeur er geld aan. Hoewel hij er helemaal anders uitziet, borduurt de XF technisch verder op zijn voorganger, de S-Type, met hier en daar een toefje XK, onder meer voor de ophanging. Bovenal moest de Duitse prestigeconstructeurs het vuur aan de schenen worden gelegd en daarvoor werd een (in zijn segment echt grote) auto getekend die, hoewel hij hoger is dan zijn voorganger, lager oogt, meer coupéachtig ook, mede doordat de voor- en achterruit even schuin liggen als bij de XK Coupé. De zin voor innovatie, die slechts hier en daar doorbroken wordt met verwijzingen naar de Jaguar-erfenis, werd zo mogelijk nog verder doorgetrokken in het interieur, dat qua vormgeving zeer sterk verschilt van wat we tot nog toe van deze Britse traditionalist gewoon waren.