Eerste test / Mercedes S-Klasse : Wie is er de baas?

Het was toch wat bizar: de recentere E-Klasse was technologisch gezien de meerdere van de S-Klasse. Ter gelegenheid van zijn midlifefacelift stelt Mercedes’ vlaggenschip nu evenwel orde op zaken.

De huidige Mercedes S-Klasse is intussen al drie jaar op de markt, tijd dus voor een tussentijdse facelift, waarbij het vlaggenschip uit Stuttgart vooral qua technologie een stap voorwaarts zet. Maar voor we het daarover hebben eerst een woordje over de mechaniek, want daarover valt ook een en ander te zeggen. De vernieuwde S-Klasse mag namelijk als eerste de nieuwe generatie drieliter-zescilindermotoren verwelkomen, zowel in benzineversie als aan dieselzijde. En een opmerkelijke plotwending: het gaat niet om V6-motoren, maar om zes-in-lijnkrachtbronnen. In het geval van de diesel maakt die opstelling het voor Mercedes mogelijk om alle organen die nodig zijn voor de nabehandeling van de uitlaatgassen, dicht bij het motorblok te plaatsen. Dat heeft een dubbel positief effect: niet alleen verloopt de behandeling efficiënter, maar de motor komt ook sneller op bedrijfstemperatuur.

Maar de zes-in-lijnbenzinemotor heeft nog meer nieuws te bieden dan louter zijn architectuur. Hij functioneert bijvoorbeeld met een 48-voltnetwerk – er valt dan ook flink wat van stroom te voorzien. Zo beschikt hij over een starter-alternator, die de hybridefuncties beheert, zoals de kortstondige acceleratieboost (+250 Nm en 16 kW/21 pk), de energierecuperatie en natuurlijk de stop-startfunctie (die hier bijzonder discreet werkt). Daarnaast heeft deze motor nog een elektronische compressor die met de hulp van de starter-alternator elke vorm van inertie van de turbo compenseert. Het 48-voltcircuit voedt ook enkele randorganen, zoals de waterpomp of de compressor van de klimaatregeling. En ten slotte verloopt de distributie volledig via tandwielen, zodat een distributieriem of -ketting niet meer nodig is. De motor houdt alleen nog een kleine ketting over voor de aandrijving van de oliepomp.