De MP4-12C is de allereerste supersportwagen voor de weg die volledig door McLaren zelf werd ontworpen. En de ambities zijn niet min: de MP4-12C moet de beste sportwagen ooit worden.
In het Portugese Portimao staan enkele preproductie-exemplaren ons op te wachten voor een paar rondjes op het circuit. Wat al meteen de aandacht trekt, is hoe kaal het dashboard eruitziet. Daardoor is de cockpit van de MP4-12C ruim genoeg voor twee volwassenen, waarbij de breedte op ellebooghoogte verbazingwekkend is gezien het relatief smalle koetswerk. Anderzijds is het door de naar boven kantelende deuren niet simpel instappen in deze coupé, die erg laag is: 1,12 meter slechts.
Een druk op de knop en de V8-biturbo van 600 pk komt meteen tot leven, om zich bliksemsnel te stabiliseren op een mooi effen stationair toerental. We kunnen niet anders dan hulde brengen aan de actieve ophanging, die alles zonder morren absorbeert en niets van de putten, dwarsnaden en andere wegoneffenheden doorgeeft aan de inzittenden. Ondanks de 600 pk's en evenveel newtonmeters die achterin zitten te trappelen van ongeduld, zijn gaspedaal en overbrenging zo afgesteld dat je ook perfect rustig met de MP4-12C kunt rijden, waarbij de auto onthutst door zijn volgzame karakter.
Hij komt uiteraard pas echt tot zijn recht op een circuit. Het ideaal geijkte stuur, de feilloze rijhouding, de ergonomie van alle bedieningsorganen en het erg goede zicht naar voren boezemen meteen vertrouwen in, zo intuïtief voelt alles aan. Het volstaat om nog maar in de gewenste richting te kijken en de McLaren reageert al, met een gretigheid die we nog maar zelden mochten ervaren. Als je eenmaal gewend bent geraakt aan dat helse mentale ritme, getuigt deze MP4- 12C van zo'n efficiëntie en gebruiksgemak dat alles wat tot nog toe rondreed, plots gedateerd lijkt, zo homogeen is deze McLaren.
Deze McLaren MP4-12C is een unieke auto, het levenswerk van mannen die al dertig jaar lang van perfectie een wetenschap proberen te maken. Hun coupé is zo goed dat we hun licht arrogante toon door de vingers willen zien. Wie zegt tenslotte dat het hier niet doodgewoon om een mix van enthousiasme en zuivere competentie gaat?