De vierde generatie van de Honda CR-V is een volgende stap in de evolutie van 'allroader' naar 'stoere' personenauto. Enkele weken geleden mochten we hem bekijken, nu konden we ermee rijden.
Hoewel zijn offroadcapaciteiten vrij beperkt waren, had de allereerste CR-V als een van de pioniers in het SUV-segment nog vrij veel weg van een echte terreinauto. Met zijn nog verder naar voren geschoven voorruitstijlen neigt de vierde generatie nog meer naar een eenvolumer en voor het eerst in zijn geschiedenis is de CR-V nu ook met louter voorwielaandrijving verkrijgbaar (op de benzineversies).
De onderstelingenieurs hebben blijkbaar knap werk geleverd, want ook rijden doet de nieuwe CR-V niet als een klassieke SUV of eenvolumer. De ophanging is behoorlijk strak afgeveerd, maar voelt nooit oncomfortabel aan. Behalve misschien in de tweewielaangedreven versie, die volgens onze meest gevoelige collega's achteraan wat springerig dreigt te worden. Ook het stuur wist niet iedereen te overtuigen, vanwege de iets te zware (elektrische) bekrachtiging en het gebrek aan centreerneiging. Op de nauwkeurigheid valt echter weinig aan te merken.
De Honda CR-V is geëvolueerd van een rasechte SUV tot een cross-over van een eenvolumer en een lichtjes verhoogde break. De rijhouding is prima, net als de ergonomie van de cockpit. Ook op de aandrijving en de wegligging valt haast niets aan te merken, maar het weekt allemaal weinig of geen sensaties los. De achterbank is weliswaar niet van de comfortabelste, maar de zitruimte is overal royaal en de koffer is bijzonder handig. Perfect voor brave huisvaders dus... die misschien toch beter nog even wachten op de fiscaal vriendelijke 1.6 i-DTEC.
U kunt de Eerste Test van de Honda CR-V nalezen in AutoGids 859 van 3/10/2012.