In de ruim veertig jaar dat hij bestaat, wist de Panda zich telkens aan te passen aan de tijdsgeest. Zo kreeg hij vorig jaar een mildhybridevariant. En een Sport-uitvoering... die ons vooral nostalgisch maakt naar de Panda 100 HP uit 2004.
De Panda is er sinds dit modeljaar ook als Sport, al gaat het slechts om een uitrustingsniveau. Geen opgepepte motor of aangescherpt chassis met andere woorden, maar gewoon een wat dynamischer kleedje om zich te onderscheiden van de uitvoeringen Life, City Life of Cross. Al die varianten zijn verkrijgbaar met een mildhybride aandrijfgeheel – hetzelfde als in de Fiat 500. Daarbij geeft een elektromotor van 3,6 kW een klein duwtje in de rug aan de atmosferische 1.0 FireFly-driecilinder van 70 pk. Zijn stroom haalt die starter-alternator uit een kleine lithium-ionbatterij van 11 Ah die wordt bijgeladen bij de minste vertraging, zoals een verklikkerlichtje op het dashboard aangeeft. Natuurlijk volstaat 70 pk niet om indruk te maken tegenover de chronometer – zelfs voor een auto van nauwelijks een ton blijven de prestaties bescheiden. Optrekken naar 100 km/u neemt bijvoorbeeld 14,5 seconden in beslag, terwijl de Panda 100 HP uit 2004 die klus in minder dan 10 seconden klaarde. Kijk, dát was nog eens een Panda Sport...
Maar die cijfers zijn maar relatief. De mildhybride oplossing is namelijk voldoende efficiënt om in stadsverkeer een eerste duwtje te geven bij het vertrekken, en om te voor komen dat er benzine wordt verspild tijdens het vertragen. Buiten de stad is de Panda Hybrid voelbaar minder op zijn gemak. In zesde kunnen zelfs licht oplopende stukken op de snelweg het tempo al breken, en op echte hellingen krijgt de eenliter het ook in vijfde soms lastig. Met 70 pk hoef je dan ook geen wonderen te verwachten. Net zoals het ook geen zin heeft om je gretig in scherpe bochten te gooien: vergeefs, nutteloos en… frustrerend. Een dynamisch temperament
behoort dus niet tot de troeven van deze Panda, ook niet in zijn Sport-uitvoering.