Nissans e-Power opent een parallelle weg tussen zuiver elektrische technologie en de conventionele hybridisering zoals Toyota die al jarenlang verdedigt. Maar is deze aparte vorm van elektrificering ook écht interessant? Een duel met de Toyota C-HR 2.0 Hybrid brengt duidelijkheid.
De voordelen van elektrisch rijden zonder de nadelen van het opladen en het beperkte rijbereik? Dat is voor Nissan waar zijn e-Power om draait. Deze technologie was aanvankelijk voor de Japanse markt ontwikkeld, waar de verstedelijking het moeilijk maakt om laadpalen te zetten, maar ze komt nu ook naar Europa. Aan deze kant van de aardbol wordt de technologie ingewijd door de derde generatie van de Qashqai, Nissans kip met de gouden eieren. Als alternatief voor zijn microhybrides met benzinemotor en 12-voltbatterij presenteert Qashqai deze e-Power-variant als een elektrische oplossing die niet aan het net hoeft te worden opgeladen. Daarnaast vormt hij een waardige vervanger voor de oude dieselmotoren, die geen plaats meer kregen onder de motorkap van de nieuwste generatie van de compacte SUV.
Concreet worden de wielen van deze Qashqai e-Power enkel aangedreven door een elektromotor, ongeacht de rijsituatie. Die elektromotor haalt zijn energie uit een kleine accu die vrijwel voortdurend wordt opgeladen door een 1.5-turbobenzinemotor, die speciaal voor deze toepassing werd ontwikkeld. Maar is deze originele architectuur in de praktijk overtuigender dan een conventionele hybride, waarbij verbrandingsmotor en elektromotor elkaar regelmatig afwisselen? Wij zochten het uit in een duel tussen deze nieuwe Qashqai e-Power en een van de eerste hybride-SUV’s op de markt: de Toyota C-HR in zijn 2.0 Hybrid-versie.
Foto's: Jeroen Peeters