Detailtests / BMW M3

De BMW M3 ruilt zijn dikke V8 om efficiëntieredenen opnieuw in voor een zescilinder-in-lijn. Moeten we daaruit concluderen dat hij zich terugtrekt uit de vermogenswedloop? Allesbehalve, zo blijkt.

Al bijna dertig jaar lang profileert de M3 zich als de iconische sportieveling van BMW. Hij is een concentraat van knowhow en belichaamt als geen ander het genie van de ingenieurs van het merk - veel meer nog dan de M5/M6, die er in een vorig leven nochtans alles aan hebben gedaan om zich in de kijker te rijden met hun V10. Zij gingen echter een brug te ver en hebben daardoor nooit kunnen tippen aan de natuurlijke sportiviteit en het evenwicht van de M3. In die zin heeft de 'M Drei' altijd de kroonjuwelen bewaakt, met behulp van een weliswaar steeds straffere en geavanceerdere, maar nooit excessieve mechaniek. De nieuwe M3 wijkt geenszins af van deze filosofie. In grote lijnen past hij nog steeds de principes toe waaraan hij zijn aura te danken heeft: een overlangs ingeplante motor voorin, achterwielaandrijving, een zelfsperrend differentieel, een manuele versnellingsbak (en een gerobotiseerde variant als optie) en een verzorgd statisch evenwicht. Uiteraard zegt hij geen neen tegen de technologieën van vandaag, met name die technologieën die een kleinere cilinderinhoud mogelijk maken. Dat de V8 baan moet ruimen voor een zes-in-lijn heeft geen enkele historische legitimiteit - de eerste generatie (E30) werd trouwens aangedreven door een viercilinder. De reden voor dit 'stapje terug' is louter ecologisch (verbruikswinst van 30 procent), maar de M3 was het (gelukkig) aan zichzelf verplicht om zijn prestatieniveau te handhaven. Sterker nog: de nieuwe motor staat garant voor sterkere acceleraties, dankzij een hoger vermogen (+11 pk) en koppel (+150 Nm), alsook een lichtere structuur.